Ustalanie najniższej podstawy wymiaru świadczeń chorobowych w razie nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy

Pracownik jest zatrudniony od 1 lutego br. W umowie o pracę ma określone wynagrodzenie na poziomie płacy minimalnej. Od 3 marca 2016 r. jest niezdolny do pracy z powodu choroby. Wynagrodzenie za luty zostało obniżone o kilka dni nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy i w takiej wysokości należy je przyjąć do podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego. Czy podstawa ta może być niższa od kwoty najniższej?

Podstawa wynagrodzenia chorobowego nie może być niższa niż kwota najniższa obowiązująca w roku, w którym przypada niezdolność do pracy (tu w 2016 r.).

Pracownikowi, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w następnym miesiącu po podjęciu pracy, podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego ustala się przyjmując wynagrodzenie za pierwszy pełny kalendarzowy miesiąc zatrudnienia, czyli za miesiąc:

• poprzedzający powstanie niezdolności do pracy, jeśli pracownik został zatrudniony od pierwszego roboczego dnia tego miesiąca,
   
• w którym powstała niezdolność do pracy, jeżeli miesiąc poprzedzający jest niepełnym kalendarzowym miesiącem zatrudnienia.

Powyższe wynika z art. 36 ust. 2 ustawy zasiłkowej.

W sytuacji, o której mowa w pytaniu, pracownik jest zatrudniony od 1 lutego br., a niezdolność do pracy powstała w marcu br., zatem podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego stanowiło wynagrodzenie za luty 2016 r. (pomniejszone o składki na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez pracownika).

Jeżeli wynagrodzenie wliczane do podstawy wymiaru zostało obniżone, to przed jego uwzględnieniem należy je uzupełnić.

Najniższe podstawy wymiaru świadczeń chorobowych dla pracowników podajemy w serwisie www.wskazniki.gofin.pl.

W razie więc nieuzyskania wynagrodzenia za część miesiąca z przyczyn nieusprawiedliwionych do podstawy przyjmuje się wynagrodzenie osiągnięte w tym miesiącu, bez uzupełniania jego wysokości za dni nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy. Należy jednak mieć na uwadze najniższą podstawę wymiaru świadczenia. Dla pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy nie może ona być niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę (dla pracownika w pierwszym roku pracy - od kwoty 80% ww. wynagrodzenia), po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tego wynagrodzenia. Oznacza to, że podstawa wymiaru wynagrodzenia chorobowego pracownika będącego w drugim lub w kolejnym roku pracy, zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy w 2016 r. nie może być niższa niż 1.596,36 zł (1.850 zł - 253,64 zł).

Pracownik zatrudniony od 1 lutego 2016 r. w umowie o pracę ma określone wynagrodzenie w wysokości 1.850 zł. W miesiącu tym był przez 3 dni nieobecny w pracy z przyczyn nieusprawiedliwionych i uzyskał wynagrodzenie w wysokości 1.585,76 zł (po pomniejszeniu o finansowane przez pracownika składki na ubezpieczenia społeczne - 1.368,35 zł).

W marcu 2016 r. był przez 3 dni niezdolny do pracy z powodu choroby. Faktyczne wynagrodzenie pracownika stanowiące podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego było niższe od najniższej podstawy wymiaru (1.368,35 zł < 1.596,36 zł), zatem wysokość tego świadczenia obliczono, przyjmując do podstawy jego wymiaru kwotę 1.596,36 zł. Za 3 dni choroby pracownik otrzymał wynagrodzenie w wysokości 127,71 zł, tj. 1.596,36 zł x 80% : 30 = 42,57 zł (stawka dzienna); 42,57 zł x 3 dni = 127,71 zł.

Gdyby nie miała miejsca nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy, to podstawa wymiaru świadczenia również wynosiłaby 1.596,36 zł.

Zwracamy uwagę! Podstawa wymiaru świadczenia chorobowego dla pracownika pełnoetatowego wraz ze składnikami, do których zachowuje on prawo w okresie pobierania świadczenia, nie może być niższa od odpowiedniej do stażu pracy kwoty minimalnego wynagrodzenia pracowników, po pomniejszeniu o kwotę odpowiadającą stopie procentowej składek na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej ze środków pracownika (por. ust. 241 komentarza ZUS do ustawy zasiłkowej dostępnego na stronie internetowej www.zus.pl). Gdyby więc obok wynagrodzenia zasadniczego pracownik otrzymywał składnik wynagrodzenia, do którego zachowuje prawo w okresach absencji chorobowej (np. do dodatku za staż pracy niepomniejszanego za okresy nieobecności w pracy z powodu choroby), to w celu porównania podstawy wymiaru z kwotą najniższą należałoby przyjąć także kwotę tego dodatku.